Monitoring lotnych związków organicznych - Fugitive Emmision Monitoring (FEM)
KONTROLA EMISJI LOTNYCH ZWIĄZKÓW ORGANICZNYCH ORAZ INNYCH GAZÓW NA TERENACH ZAKŁADÓW PRZEMYSŁOWYCH
Emisja niezorganizowana Lotnych Związków Organicznych (VOC – Volatile Organic Compounds) jest dużym problemem w wielu branżach przemysłowych, a zwłaszcza w tych związanych z wykorzystaniem ropy naftowej i gazu ziemnego. Kontrola emisji niezorganizowanej staje się więc celem strategicznym.
Pod pojęciem emisji niezorganizowanej kryją się wszelkie przecieki substancji i produktów, do których dochodzi na instalacjach, rurociągach, połączeniach skręcanych, kołnierzach oraz armaturze regulacyjnej, takiej jak: pompy, zawory, czy aparatura kontrolno-pomiarowa.
Ze względu na specyficzne warunki pracy (wysokie ciśnienia i temperatury, agresywne środowisko pracy powodujące korozję, drgania) oraz proces starzenia się materiałów uszczelniających, efekt rozszczelnienia instalacji może zachodzić bardzo szybko. Jest to powód powstawiania emisji niezorganizowanej.
REGULACJE PRAWNE ZWIĄZANE Z EMISJĄ NIEZORGANIZOWANĄ
Dyrektywa Europejska dotycząca Emisji Przemysłowych (Industrial Emissons Dirtective 2010/75/EU, Integrated Pollution Prevention and Control) odnosi się miedzy innymi do zmniejszenia emisji lotnych związków organicznych. Dokumentem określającym sposoby zmniejszenia emisji jest dokument BAT (Best Available Techniques). W części tego dokumentu poświęconej monitoringowi VOC podane są wytyczne obliczeniowe i metody pomiarowe, które można stosować do kontroli emisji niezorganizowanej Lotnych Związków Organicznych. Dyrektywa Europejska oraz jej krajowe implementacje będą zmuszały przemysł do obowiązkowego kontrolowania emisji niezorganizowanej LZO.
Niezorganizowane emisje LZO są monitorowane według metodologii opracowanej przez Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) zgodnie z Europejską Normą EN 15446 oraz standardami amerykańskimi EPA.
Program LDAR (Leak Detection and Repair Program) polega na pomiarze ilościowym LZO z nieszczelności przy wykorzystywaniu analizatora FID (detektor płomieniowo-jonizacyjny). Uzyskane w trakcie pomiaru wartości wycieku w ppm, przeliczone na strumień masowy, pozwalają określić emisję niezorganizowaną w odniesieniu do danego czasookresu. Wprowadzenie kampanii cyklicznego monitorowania emisji niezorganizowanej z instalacji, identyfikacja wadliwego sprzętu i źródeł przecieków, wykorzystanie wyników do tworzenia programów naprawczych oraz zarządzanie danymi z emisji są głównymi etapami pełnego programu (LDAR).
Monitorowanie emisji niezorganizowanej znacznie wpływa na kwestie zdrowia i bezpieczeństwa. Ogranicza negatywny wpływ na środowisko oraz jest doskonałym narzędziem, które można wykorzystać w procesie utrzymania i remontów instalacji. To także znakomity benchmarking.
JAK JEST RÓŻNICA POMIĘDZY POMIARAMI ANALIZATORAMI FID, A KAMERĄ NA PODCZERWIEŃ?
Bardzo często w kompleksowych programach wykrywania i monitorowania emisji niezorganizowanej LZO poza pomiarami analizatorami FID wykorzystuje się także kamery na podczerwień.
Znormalizowana metodologia oparta na wytycznych EN 15446 oraz EPA 21, zwana z języka angielskiego „sniffing”, ma na celu wykrycie wszystkich nieszczelności niezależnie od ich wielkości. Jest to metoda ilościowego określania emisji, a zatem może służyć do określania stanu technicznego połączeń, armatury i urządzeń oraz zmian zachodzących w czasie.
Badania nieszczelności przy użyciu kamery na podczerwień dają tylko informację, o występowaniu nieszczelności. Brak jest natomiast informacji ilościowej. Badanie takie może być wykorzystywane, jako wstępna informacja o nieszczelnościach oraz może być częścią kampanii polegającej na okresowym monitorowaniu emisji niezorganizowanej przy wykorzystaniu kompleksowego programu LDAR.